'तुम देना साथ मेरा....' वोडाफोनच्या जाहिरातीतील जोडप्याची प्रेमकहाणी ऐकली का?

पहली नजर मे.... प्यार वगैरे वगैरे

Updated: Aug 13, 2019, 02:43 PM IST
'तुम देना साथ मेरा....' वोडाफोनच्या जाहिरातीतील जोडप्याची प्रेमकहाणी ऐकली का?  title=
छाया सौजन्य- इन्स्टाग्राम

मुंबई : एखादी वस्तू, उत्पादन किंवा सेवा जास्तीत जास्त लोकांपर्यंत पोहोचवायची असते त्यावेळी सर्वात प्रभावी असं माध्यम वापरलं जातं. ज्यामध्ये सहाजिकच समावेश आहे तो म्हणजे जाहिरातींचा. साधी, सऱळ सोपी तरीही तितकीच कलात्मक आणि प्रेक्षकांना आपलीशी वाटणारी अशी एक जाहिरात साकारण्यासाठी अनेकजणांचे प्रयत्न सुरु असतात. अशाच या जाहिरातींच्या गर्दीत वोडाफोन सध्या प्रभावीपणे बाजी मारत आहे. यामध्ये त्यांना साथ मिळत आहे ती म्हणजे एका चिरतरुण जोडप्याची. 

'बाला' आणि 'आशा' असं हे जोडपं त्यांच्यात उडणारे क्षण खटके, त्यांचा दाक्षिणात्य भाषेचा अनोखा आणि तितकाच आपलासा वाटणारा अंदाज या साऱ्याच्या बळावर वोडाफोनच्या जाहिरातींना प्रचंड प्रतिसाद मिळत आहे. याच खास आणि तितक्याच हरहुन्नरी जोडीची प्रेकहाणीही तितकीच लक्षवेधी आणि रंजक आहे. 'ह्युमन्स ऑफ बॉम्बे'च्या अधिकृत फेसबुक पेजवरुन यांची लव्ह ऍट फर्स्ट साईट... अशीच काहीशी वाटणारी प्रेमकहाणी पोस्ट करण्यात आली आहे. 

Vannadil Pudiyaveettil Dhananjayan आणि Shanta Dhananjayan अशी या दोन्ही कलाकारांची नावं आहेत. आपल्या नात्याच्या या अनोख्या प्रवासाविषयी सोशल मीडियावर प्रसिद्धीझोतात आलेल्या आजोबांनी माहिती दिली आहे. एका गरीब कुटुंबात जन्मल्यानंतर १३ वर्षांचे असताना Vannadil Pudiyaveettil Dhananjayan यांच्या वडिलांना कथकलीच्या गुरुंनी त्यांना कलाक्षेत्र या कला शिक्षण देणाऱ्या संस्थेत जाण्याचा सल्ला दिला. त्याच ठिकाणी त्यांचं आयुष्य पुरतं बदलून गेलं. कारण, तेथे त्यांना खऱ्या अर्थाने जीवनाचा सूर गवसला. सोबतच आयुष्यभराची जोडीदारही .... 

 
 
 
 

“I was born in a poor family with 8 siblings in a village. I’d dream of a better life & when I turned 13, a Kathakali master told my dad that I should go to Kalakshetra, a school for artists. That changed my life, because there I found my passion & the love of my life. I remember the first day I saw her, we had an instant connection. We’d sit in the school garden for hours, talking & even when we’d dance, we had an unmissable chemistry. I hoped we’d be together someday. But after school -- she went back home to Singapore & I started studying further. But it always felt like something was amiss. After 3 years, our school’s dance troupe was performing in Singapore, she was joining them & I went too. I had to tell her how I felt this time, because I may not be able to again. So I did & she felt the same way! I met her parents & told them that I’d never let her suffer. She deserved the best, & together we’d strive for it! There was no looking back, she moved to India with me, & we joined the dance troupe full time. We travelled to places like Fiji Islands & even Australia. We were happy with what we earned & didn’t need anything else! Within a year of getting married, we gave birth to our first son & that’s when our difficulties began. The money we earned didn’t sustain us, so we had to leave the troupe. I started working, & she started a dance academy. To make ends meet, I’d work in the day & practice dance at night. We’d then perform at weddings & events. It wasn’t the best, but we did what we had to do. Within a few years, people started recognising us & we even got a lot of students! So I quit my job & joined the academy. We were given The Padmabhushan for our work, & even performed a version of The Jungle Book in Ohio! Today we’re acting in ads & getting recognized at airports, we’re travelling our hearts out & cracking silly jokes that only we understand! We’ve spent 53 years in love, passion, & dance. We’re 75 & 80 respectively but even today, when we step on stage & look into each other’s eyes—I feel as happy as I did when I saw her, when I was 13. This is life—we’ve stumbled along the way, but together, we made it all a part of the dance!” #LiveMore

A post shared by Humans of Bombay (@officialhumansofbombay) on

Shanta शांता यांना पाहताचक्षणी आपण त्यांच्याशी जोडलो गेलो असल्याची अनुभूती त्यांना झाली. पुझे त्या शैक्षणिक संस्थेच्या आवारात त्यांचं हे नातं शिक्षणाच्याच साथीने आणखी परिपक्व होत गेलं. शालेय जीवनानंतरही आपण एकत्र राहू असं वाटत असताना शांता सिंगापूरला त्यांच्या घरी गेल्या आणि Vannadil यांनी पुढचं शिक्षण घेणं सुरूच ठेवलं. पण, त्यांना कायम शांता यांची अनुपस्थिती भासू लागली होती. काहीतरी कमी असल्याचं त्यांना वारंवार वाटत होतं. तीन वर्षांनंतर एका नृत्याच्या कार्यक्रमाच्या निमित्ताने शांता त्यांना पुन्हा भेटल्या. त्याचवेळी आपल्या मनी असणाऱ्या भावनांविषयी सारंकाही सांगण्याची कल्पना त्यांच्या मनात आली. कारण, पुन्हा अशी संधीच मिळू शकली नसती. 

अखेर Vannadil यांनी भावना व्यक्त केल्या आणि शांता यांनीसुद्धा. शांता यांच्या पालकांना त्यांच्या मुलीच्या भावी सुखी आयुष्याची हमी Vannadil यांनी दिली आणि बस्स.... त्यानंतर या दोघांनी कधीच मागे वळून पाहिलं नाही. भारतात आल्यानंतर शांता आणि Vannadil वण्णडील यांनी नृत्यकलेच्या अनुशंगाने एका ग्रुपच्या साथीने कला सादर करण्यास सुरुवात केली. कार्यक्रमांच्या निमित्ताने विविध ठिकाणी त्यांचं फिरणं होत होतं. 

पुढे लग्न आणि पहिलं अपत्य झाल्यानंतर खऱ्या अर्थाने अडचणींची सुरुवात झाली. नृत्यकलेच्या माध्यमातून, कार्यक्रमांच्या माध्यमातून जे काही पैसे साठवले होते, ते आता कमी पडू लागले होते. अखेर Vannadil Pudiyaveettil Dhananjayan यांनी नोकरी सुरु केली आणि शांता यांनी नृत्य अकादमी सुरू केली. नोकरी सांभाळून Vannadil यांनी नृत्याचा सरावही सुरुच ठेवला. ज्या बळावर ते विवाहसंमारंभ आणि विविध कार्यक्रमांमध्ये त्यांनी नृत्य सादर करण्यास सुरुवात केली. या गोष्टी करणं त्यांना भाग होतं. 

काळ लोटला तसतशी काही वर्षांनी परिस्थिती बदलली. या दोघांना वेगळी ओळख मिळाली. विद्यार्थी मिळू लागले. ज्यानंतर Vannadil Pudiyaveettil Dhananjayan यांनी नोकरी सोडण्याचा निर्णय घेतला. Dhananjayans म्हणून प्रसिद्धी मिळालेल्या या जोडीला पद्मभूषण पुरस्कार देऊनही गौरवण्यात आलं. आता तर, वोडाफोनच्या जाहिरातींच्या निमित्ताने ही जोडी #CoupleGoals देत जोडी असावी तर अशी... हेच जणू सर्वांना सांगत आहे. जवळपास ५३ वर्षे एकत्र असूनही आपल्यातील प्रेम आणि आपलेपणा तसूभरही कमी झालेलं नाही असं Vannadil Pudiyaveettil Dhananjayan आवर्जून सांगतात. आजही शांता यांच्या डोळ्यांत पाहताना त्यांच्या मनात त्याच भावना असतात ज्या ते १३ वर्षांचे असताना होत्या. त्यांच्या सहजीवनाचा हा प्रवास पाहता 'तुम देना साथ मेरा....' या गाण्याच्या; ओळी  गुणगुणाव्याश्या वाटतात.... नाही का? #LiveMore