Leaders : वॉचमनची नोकरी करणारा मुलगा बनला बॉलिवूडचा बिग शॉट अभिनेता !

Leaders : जेव्हा जेव्हा आपण वाईट काळातून जातो तेव्हा आपल्याला सांगितले जाते, मित्रा, धीर धर, ही वाईट वेळ निघून जाईल. तसे, प्रत्येक वाईट वेळ निघून जाते. पुढे जाण्यासाठी भूतकाळ मागे सोडावा लागतो हेही खरे, पण त्या भूतकाळातील आठवणी, त्या दिवसात पाहिलेली स्वप्ने विसरता कामा नये हेही खरे. 

फक्त स्वप्ने आणि आठवणीच तुमचे भविष्य घडवू शकतात. आजची गोष्ट सुद्धा अशीच आहे आणि एका व्यक्तीची ज्याने 12 वर्षांच्या प्रदीर्घ संघर्षानंतर यश मिळवले, परंतु जेव्हा त्याचा भूतकाळ पाहतो तेव्हा असे दिसते की, त्याने आपले स्वप्न पूर्ण करण्यासाठी सर्वतोपरी प्रयत्न केले आहेत. जे त्यांना त्यांच्या स्वप्नांच्या जवळ घेऊन जाते.

ही कहाणी आहे, अभिनेता नवाजुद्दीन सिद्दीकीबद्दल... जो आपल्या खऱ्या आयुष्यात कधी केमिस्ट बनला तर कधी वॉच मॅन. भाऊ-बहिणी नसताना वाढलेला मोठा नवाज यूपीमधील बुढाना या गावचा आहे. 

शालेय शिक्षण घेतल्यानंतर त्याला बडोद्यातील एका कंपनीत चीफ केमिस्टची नोकरी मिळाली. जवळपास 1 वर्ष तिथे काम केल्यानंतर नवाजला तिथे काही कमतरता जाणवली, त्याला वाटले की हे काम त्याच्यासाठी नाही.
मित्रांनो, आपल्यासोबत असे अनेकदा घडते की काय करावे हे आपल्यालाच कळत नाही आणि आपण प्रत्येक कामात आपला हात आजमावू लागतो.

त्याचप्रमाणे नवाजुद्दीन सिद्दीकी सुद्धा केमिस्टची नोकरी सोडून दिल्लीला आला, पण त्याला दिल्लीत काय करावं हे कळत नव्हतं, एके दिवशी त्याच्या मित्राने त्याला थिएटर दाखवलं. रंगमंच पाहून नवाझला वाटले की, आपल्याला जे करायचे आहे ते सापडले आहे आणि तो एका थिएटर ग्रुपमध्ये सामील झाला.

पण त्याला थिएटरमध्ये पैसे न मिळाल्याने त्याला नोएडामध्ये वॉचमनची नोकरी मिळाली, तो दिवसभर वॉचमन म्हणून काम करायचा आणि संध्याकाळी अभिनयाचा सराव करायचा. जवळपास एक वर्ष उलटले, नवाजुद्दीन सिद्दीकी दिवसा मोठ्या लोकांना सलाम करतो.

नवाजने NSD मध्ये 3 वर्षांचा कोर्स करूनही NSD मध्ये आणखी 4 वर्षे घालवली. कामाच्या शोधाने त्याला एनएसडीपासून दूर जाऊ दिले नाही. बाकीच्या नाट्य कलाकारांसोबत त्यांनी पथनाट्ये करायला सुरुवात केली, त्यात त्यांना थोडेफार पैसे मिळायचे.

नवाजला आता कळून चुकले होते की, तो अभिनय जगताचा एक भाग बनू शकतो. पण त्याला फक्त पथनाट्य आणि नाटकातून पोट भरणे थोडे कठीण होते. आणि हा पोटाचा प्रश्न त्याला मुंबईला घेऊन गेला. मुंबईत त्याने टीव्हीवर हात आजमावला, पण तिथेही त्याच्या रंगामुळे त्याला जागा मिळाली नाही.

लहान उंची, काळसर चेहरा नायकाच्या चित्रापासून तर दूरच आणि मग मुंबईतही निराशाच आली. बरीच वर्षे उलटून गेली आणि आत्तापर्यंत नवाज यांना चित्रपटांमध्ये प्रत्येक सीन मिळू लागला आणि मग तो पैशासाठी अनेक चित्रपटांमध्ये गर्दीचा भाग बनू लागला.

यानंतर नवाजला नशिबाने वळण घेतल्यासारखे वाटले. 1999 मध्ये आमिर खानच्या सरफरोशमध्ये त्याला छोटीशी भूमिका मिळाली. पण सरफरोशमध्ये तो कधी आला आणि गेला हे कळलेच नाही. त्यानंतर त्याने मनोज बाजपेयीचा 'शूल', राम गोपाल वर्माचा 'जंगल' आणि संजय दत्तसोबत 'मुन्ना भाई एमबीबीएस' सारख्या मोठ्या चित्रपटात छोट्या भूमिका केल्या.

ब्लॅक फ्रायडे या चित्रपटादरम्यान, दिग्दर्शक अनुराग कश्यपने नवाजला पाहिले आणि नवाजला वचन दिले की तो नवाजवर नक्कीच चित्रपट बनवेल. नवाज यशाच्या खूप जवळ गेला होता पण यश अजून खर्‍या अर्थाने मिळाले नाही पण त्याची मेहनत आणि हिंमत कधीच तुटली आणि मग त्याला 'गँग्स ऑफ वासेपूर' हा चित्रपट मिळाला.

या चित्रपटाने नवाजचे आयुष्य बदलून टाकले. ते म्हणतात ना 'बिग ब्रेक' संघर्षावर 'बिग ब्रेक'. त्यानंतर त्याच वर्षी नवाजचा दुसरा चित्रपट 'मिस लव्हली' देखील प्रदर्शित झाला, या चित्रपटात नवाज मुख्य भूमिकेत होता, त्यानंतर तिग्मांशू धुलियाच्या 'पान सिंग तोमर' या चित्रपटाने नवाजला वेगळी ओळख दिली, त्यानंतर 'पीपली लाइव्ह आणि मी' या चित्रपटाने नवाजला वेगळी ओळख दिली. 'कहानी' चित्रपटातील नवाजच्या अभिनयाला खूप दाद मिळाली. मग काय होते नवाजुद्दीन सिद्दीकीने फैजल खानने मागे वळून पाहिलेच नाही.